Αποχαιρετώντας την Μαρία των  Μογγόλων

Πριν σας γράψω για το τέλος του βιβλίου και τις εντυπώσεις που μου άφησε θέλω να ευχαριστήσω  την κ. Μαριάννα Κορομηλά η οποία διάβασε το σχόλιό μου και μου έστειλε ένα πολύ όμορφο  email για να με ευχαριστήσει για την ανάρτησή μου.   Δεν περίμενα μια τέτοια κίνηση και νομίζω αυτό δείχνει το ήθος της συγγραφέως αλλά και του ανθρώπου πίσω από τη συγγραφέα.

Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο με πιάνει η θλίψη του αποχωρισμού. Ιδιαίτερα όταν το βιβλίο μου αρέσει και με ταξιδεύει. Το ίδιο έπαθα και με την Μαρία των Μογγόλων. Με θλίψη την αποχωρίζομαι καθώς και όλες τις Μαρίες της Ιστορίας για τις οποίες στην πραγματικότητα γράφει η Μαριάννα Κορομηλά.  Όλες αυτές τις γυναίκες που «παραμένουν στην σιωπή». Τον μισό πληθυσμό της ανθρωπότητας  που είναι καταδικασμένος στην αφάνεια και στην απαξίωση της προσφοράς του. 

Όμως μένω και με τις σκέψεις σχετικά με τα στερεότυπα που κυριαρχούν στην Ιστορία μας (νομίζω και στις ιστορίες άλλων κρατών) και την άρνησή μας να δεχθούμε τις επιρροές των άλλων πολιτισμών επάνω μας και να δούμε το παρελθόν μας  χωρίς τις εθνικιστικές παρωπίδες, με συμπάθεια και κατανόηση μήπως και κάποτε γνωρίσουμε τον πραγματικό μας εαυτό και συμφιλιωθούμε μαζί του.

Αφήνω στην Ιστορία την Μαρία των Μογγόλων και προχωρώ αμφιταλαντευόμενη μεταξύ του τι να διαβάσω πρώτο. Το Salonica City of Ghosts  (Θεσσαλονίκη η Πόλη των Φαντασμάτων) του Mazower  (2004) ή το ebook  Οι Γυναίκες του Αυγούστου  της Ζωής Μπελούκα που κέρδισα από τον ηλεκτρονικό αναγνώστη;  Έχω και άλλα πολλά στο ράφι, μη νομίζετε, Τη φαγώσιμη γυναίκα της  ΄Ατγουντ  που αγόρασα από την Πρωτοπορία 1 ευρώ κάποια στιγμή, Το Αββαείο του Νορθάνγκερ της Τζέην Ωστεν  που με περιμένει χρόνια και πολλά άλλα.

Σιγά-σιγά όμως θα τα διαβάσω.  Θα το κάνω και εγώ σαν την Κυβέρνηση με τους δημοσίους υπαλλήλους. Θα αγοράζω 1 καινούργιο βιβλίο κάθε 3 που θα διαβάζω από τα ήδη υπάρχοντα. Κάποια στιγμή θα πετύχω την δημοσιονομική προσαρμογή της αναγνωστικής μου ύλης. Πού θα πάει . Όσο ζω υπάρχει ελπίδα.