Το άλμπουμ των γάτων

Τους έχω βγάλει άπειρες φωτογραφίες. Κάθε φορά που κάθονται κάπως παράξενα ή κοιμούνται ανέμελοι θέλω να απαθανατίζω τη στιγμή. Μου φαίνεται στους περισσότερους αρέσει. Παίρνουν και πόζες σαν σταρ του σινεμά ή σαν μοντέλα. Είπα και εγώ λοιπόν να δημοσιεύσω μερικές. Δεν θέλω να αδικήσω και κανέναν γιατί τους αγαπώ όλους και όλες το ίδιο. Εντάξει λίγο παραπάνω το Ζιζού τον μοναδικό μου γάτο και τώρα τελευταία έχω και μια μικρή αδυναμία στο Βιλάκο. Ίσως γιατί η φτερούγα μας (το δεξί μας χεράκι) έχει ένα μικρό πρόβλημα από το ατύχημα που μας έφερε κοντά. 

Φαίη η ακριβοθώρητη. 

Η Φαίη ήρθε στο σπίτι μετά τον σχεδόν μοιραίο εναγκαλισμό της με ένα σκύλο. Κυκλοφορεί στο σπίτι με την άνεσή της αλλά αρνείται να καθίσει να την χαϊδέψουμε. Έχει κάνει φωλιά της τη σκάλα, τρώει μόνο κρατσανάκια Ζιζού (Royal Canin) και κυκλοφορεί στο σπίτι σαν αίλουρος.

Ρούμπια η πιο γκρινιάρα γάτα.

Είναι από τα γατάκια που βρήκα στη γειτονιά όταν μετακόμισα και το πρώτο που στείρωσα. Μπορεί να γκρινιάζει ώρες μέχρι να γίνει αυτό που θέλει.

Ο Ζιζού με τον Λάρυ. Εχω γράψει γι αυτούς πολλές φορές. 

Η Όλια. Την θεωρώ την πιο ωραία γάτα της αυλής.

Ο Βιλάκος

Ξεπατίκωσε από το Ζιζού άλλη μια παραξενιά. Κάθονται μέσα στο δίσκο πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Ο Ζιζού κοιμάται όλη νύχτα εκεί.

Ο Έκις σε μια προσπάθεια να καταστρέψει την πολυθρόνα.

Τους έχουμε παραχωρήσει καινούργια πολυθρόνα (πετάξαμε την παλιά) αλλά δεν έμεινε για πολύ καινούργια. Την έχουν γεμίσει γρατζουνιές και ήδη έχουν αρχίσει να βγάζουν κομματάκια αφρολέξ. 

Πρωινό τάισμα στην πίσω αυλή.

Γύρω στις 9 το πρωί κάθε μέρα. Πρώτα τους ταΐζω και μετά κάνω πρωινό για μένα. Πρώτα γιατί δεν μπορώ να τρώω εγώ αν δεν έχουν φάει και εκείνοι και δεύτερον γιατί αποκλείεται να με αφήσουν να το κάνω. 

Ξέρω ότι όσοι δεν αγαπούν τα ζώα ή όσοι δεν έχουν ζωάκια στο σπίτι τους βρίσκουν βαρετή την αναφορά μας συνέχεια σε αυτά.

Οι φιλόζωοι όμως με καταλαβαίνουν απόλυτα. Παρότι χρειάζεται πολύ φροντίδα, πλένω την αυλή τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα και τα μπωλ τους πρωί και βράδυ, δεν μπορώ να ζήσω πια χωρίς αυτά. Χαίρομαι που μπορώ να τους προσφέρω μια αξιοπρεπή ζωή.

Υπάρχουν πολλοί που αναφέρονται σε παιδάκια που πεινάνε όταν βλέπουν τέτοιες εικόνες. Συνήθως οι φιλόζωοι είναι και φιλάνθρωποι με την έννοια ότι βοηθούν και τους ανθρώπους όπου και όσο μπορούν. Και επίσης τα ζώα δεν φταίνε για την φτώχεια που υπάρχει στην ανθρωπότητα. Φταίνε οι άνθρωποι. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε το καλύτερο για την εξάλειψη της πείνας στον πλανήτη, χωρίς να παραμελούμε και τα ζώα που και αυτά έχουν δικαίωμα να ζήσουν.

Να έχετε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο! 

Η Φαγώσιμη Γυναίκα (The Edible Woman)

Λοιπόν τελείωσα και την Φαγώσιμη Γυναίκα (The Edible Woman) της Margaret Atwood.  Για περισσότερα γύρω από την συγγραφέα μπορείτε να διαβάσετε εδώ στα Αγγλικά,  έχει και blog, στα Ελληνικά κάτι έχει η Wikipedia και οι διάφοροι εκδοτικοί οίκοι που έχουν εκδώσει βιβλία της.

Σας είπα ότι το βιβλίο το πήρα από την Πρωτοπορία με 1 ευρώ, υποτίθεται για να το σώσω.

Αφού το έσωσα λοιπόν θα έπρεπε να το διαβάσω κάποια στιγμή.  Να σας πω ότι ίσως γνωρίζετε τη συγγραφέα από το Όρυξ και Κρέικ  (Oryx and Crake) που εκδόθηκε το 2004 από την Ωκεανίδα.  Νομίζω είχε συζητηθεί αρκετά το βιβλίο.  Έχω την εντύπωση ότι το διαβάσαμε και σε μια βιβλιολέσχη αλλά θα σας γελάσω και δεν θα το θελα. 

Την Φαγώσιμη Γυναίκα την έγραψε το 1965 και παρόλο που πολλοί νομίζουν ότι είναι το πρώτο της μυθιστόρημα η ίδια λέει ότι δεν είναι .  Στην Εισαγωγή της έκδοσης που διάβασα (γράμματα, 1984) η συγγραφέας λέει λίγα λόγια σχετικά με το βιβλίο.

Στον Καναδά εκδόθηκε το 1969 χρονιά που συνέπεσε με την άνοδο του φεμινισμού στην Βόρεια Αμερική.  Πολλοί υπέθεσαν ότι το βιβλίο ήταν προϊόν του κινήματος πράγμα που η ίδια αρνείται γιατί όταν το έγραψε το 1965 δεν υπήρχε κανένα γυναικείο κίνημα στον ορίζοντα.

Εγώ από την μεριά μου χαίρομαι που έσωσα το βιβλίο γιατί μάλλον τα βιβλία μας σώζουν.  Ένα ενδιαφέρον νεανικό βιβλίο, μιας άλλης εποχής μα συνάμα τόσο σύγχρονο που θα μπορούσε να αφορά τις νέες και τους νέους της εποχής μας. Φεμινιστικό δεν θα το έλεγα αλλά σίγουρα είναι ένα ψυχογράφημα της νεαρής γυναίκας, της εγγράμματης που βρίσκεται ανάμεσα στο δίλλημα καριέρα ή γάμος. Βέβαια το δίλλημα σε εκείνην την εποχή έμπαινε στη ζωή των γυναικών πολύ πιο νωρίς από ότι τώρα αλλά παραμένει ένα δίλλημα για κάθε γυναίκα.  Και το περιβάλλον έπαιζε και συνεχίζει να παίζει αρκετά σημαντικό ρόλο σε αυτό. 

Να σας πω την αλήθεια μου είχα αρχίσει με τα φαντάσματα της Θεσσαλονίκης, μετά διαπίστωσα ότι ο Mazower έχει γράψει ένα άλλο βιβλίο σχετικά με την Ευρώπη του 20^ου αιώνα που ίσως να περιλαμβάνεται στο syllabus ενός από τα μαθήματα του χειμερινού εξαμήνου στο μεταπτυχιακό οπότε άρχισα εκείνο. Κάποια στιγμή που ήθελα κάτι διαφορετικό, μου έκλεισε το μάτι αυτή η Φαγώσιμη Γυναίκα και δεν μπορούσα να της χαλάσω χατίρι.   Να σας πω δεν μετανιώνω. Ό,τι  διαβάζει  ο άνθρωπος καλό είναι. Έχω και μια συμπάθεια με τον Καναδά, από το λίγο που τον έχω γνωρίσει, και το βιβλίο περιγράφει επίσης την καθημερινότητα σε αυτή τη χώρα. Βέβαια την καθημερινότητα του 1965 αλλά δεν πειράζει. Όποιος έχει πάει στην Ελληνική συνοικία του Τορόντο  εξάλλου είναι σαν να βλέπει την Ελλάδα του 1965.

Εντωμεταξύ έκανα και μια καινούργια φίλη, ελπίζω, στο blog την Mary-Ginger.  Με άφησε και μια φίλη στο πόδι της να ταΐζω και να ποτίζω κάτι αδεσποτίνια σκυλάκια και τρέχω γύρω-γύρω. Βέβαια η φίλη μου είναι πολύ καλύτερη Σαμαρείτης των σκύλων από ότι εγώ.

Αν και εμένα η ζέστη με τρελαίνει,  Σας εύχομαι να περνάτε καλά  και να χαίρεστε το καλοκαίρι!