Ένα Βιβλίο, ένα ταξίδι, μια ζωή Η Μαρία των Μογγόλων της Μαριάννας Κορομηλά

Το βιβλίο το είχα στο ράφι της βιβλιοθήκης για να το διαβάσω κάποια στιγμή. Έχει εκδοθεί το 2008. Θα είχα διαβάσει κάποια σχόλια για αυτό ή θα το αγόρασα σαν ιστορικό μυθιστόρημα επειδή μου αρέσουν. Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι η ίδια αρνείται αυτόν τον όρο.

Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Για τους Μογγόλους δεν ήξερα τίποτα. Ο Τζέγκιζ Χαν νόμιζα ότι είναι μυθικό πρόσωπο. Πάντα είμαστε προσκολλημένοι στην ιστορία της Δύσης και της Ευρώπης. Άντε και λόγω σπουδών γνωρίζω σε γενικές γραμμές και αυτήν της Λατινικής Αμερικής και λίγο τους Άραβες ως κατακτητές της Ισπανίας. Με το μεταπτυχιακό φέτος ανακάλυψα ότι υπάρχει και η ιστορία της Ανατολής. Και οι Μογγόλοι έγιναν πραγματικοί άνθρωποι, φυλές, κατακτητές και εκατοντάδες χρόνια ιστορίας.

Που να ήξερα όταν διάβαζα στο πρώτο εξάμηνο για αυτές τις καινούργιες για μένα φυλές το βιβλίο της Μαριάννας Κορομηλά και τον πλούτο των γνώσεων που θα μου πρόσφερε. Με αφορμή το ιστορικό πρόσωπο της Μαρίας των Μογγόλων, κόρης του Μιχαήλ Παλαιολόγου που την έστειλε ο πατέρας της να παντρευτεί με κάποιον Χαν, κατά την δημοφιλή πρακτική των βυζαντινών αυτοκρατόρων για καλές σχέσεις με τους γείτονες και για διασφάλιση των συνόρων, η Μαριάννα Κορομηλά γράφει και την αυτοβιογραφία της και αποκαλύπτει τη βαθειά αγάπη της για την έρευνα των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας αλλά και την σχέση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με τους Ορθόδοξους της Συρίας.

Το βιβλίο της είναι ένας πλούτος γνώσης σχετικά με αυτά τα θέματα. Μια άλλη ματιά στον Ελληνισμό, μακριά από τα στενά όρια του Κράτους που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα κατά τις Δυτικές επιταγές. Του Ελληνισμού που άνθισε και επιβίωσε για χιλιετηρίδες γύρω από την Μαύρη Θάλασσα αλλά και στην Εγγύς Ανατολή.

Νομίζω με αγγίζει βαθειά η αγωνία της για το πόσα πράγματα θέλουμε να μάθουμε και για πόσα να ερευνήσουμε και τον απίστευτα λίγο χρόνο που έχουμε αν αφαιρέσουμε και το χρόνο που χρειαζόμαστε για βιοπορισμό.

Κάθε φορά που κάνεις ένα απειροελάχιστο βήμα στο απέραντο σύμπαν της γνώσης ανοίγονται μπροστά σου τόσοι καινούργιοι τομείς διερεύνησης, τόσα καινούργια δεδομένα που αισθάνεσαι σαν κόκκος της άμμου που δεν μπορείς παρά να αγγίξεις μόνο μερικούς άλλους κόκκους γύρω σου αλλά αντιλαμβάνεσαι τους άπειρους άλλους που υπάρχουν στη δική σου αλλά και  σε όλες τις ακρογιαλιές του κόσμου που ποτέ δεν θα μπορέσεις να αγγίξεις.

Δεν έχω τελειώσει το βιβλίο, αλλά κοντεύω να το τελειώσω, το συστήνω όμως σαν ένα βιβλίο που ανοίγει καινούργιους ορίζοντες, που προσφέρει άλλη μια ζωή που όποιος δεν το διαβάσει δεν θα έχει την ευκαιρία να τη ζήσει.

Σας ευχαριστώ κ. Κορομηλά, και χαίρομαι τόσο πολύ που κάποια στιγμή αγόρασα το βιβλίο και τώρα διαβάζοντας το μπορώ και ταξιδεύω στο χρόνο και στην ιστορία. 

Το διάβασμα είναι μαγεία.   

Δύο από τις μεγάλες μου αγάπες

Αυτός είναι ο Ζιζού μου. Ο "μοναδικός μου γάτος" κατά τη "μοναδική αγάπη" του Μάνθου στο σήριαλ Κωνσταντίνου και Ελένης. Είναι ο πρώτος γατούλης που πήρα όταν μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη. Μετά ήρθαν οι υπόλοιποι. Τους βρήκα στη γειτονιά που μετακόμισα και σιγά-σιγά τους στείρωσα όλους και όλες. Ο γλυκούλης μου ψάχνει να βρει μια κατά δική του κρυψώνα που να μην την ανακαλύψουν και του την κλέψουν οι υπόλοιποι. Επειδή καταλαβαίνουν ότι του έχω αδυναμία, όλοι οι άλλοι και άλλες θέλουν να τρώνε το φαΐ του και να κοιμούνται όπου κοιμάται ο Ζιζού. Τελευταία βρήκε αυτό το κλουβάκι που είναι το μικρό κλουβάκι που έχουμε μέσα στο οποίο μας ήρθε η Φαίη.

Εδώ είναι στο τραπεζάκι του μπαλκονιού μαζί με τον Βιλάκο μας. Ο Βιλάκος σαν πιο μικρός κάνει ό,τι κάνει και ο Ζιζού.
Πάντα μου άρεσαν τα ζώα. Και τα ζώα μέσα στο σπίτι να ανεβαίνουν στα τραπέζια και στους νεροχύτες, όπως έβλεπα στις ταινίες. Μου αρέσει πολύ που κυκλοφορούν στο σπίτι. Θα μου άρεσε να είχα και ένα σκύλο για να πηγαίνουμε μαζί βόλτες με το αυτοκίνητο, αλλά προς το παρόν είναι δύσκολο.

He Polis and the myth. Constantinople in Greek modern culture

Σήμερα δημοσιεύω την εργασία μου σχετικά με την Πόλη, που έγραψα στο πρώτο εξάμηνο. Πρέπει να σημειώσω την συμβολή του Ιστορικού Αρχείου Προσφυγικού Ελληνισμού της Καλαμαριάς στη συλλογή των πληροφοριών. Την εικόνα την βρήκα εδώ:

INTRODUCCION

In this coursework we are going to deal with the “idea” of Constantinople in the popular psyche of the Greeks. The fact is that there is a controversy among historians to whether there is a connection between Classical Greek period and Byzantium, if Byzantine Empire forms part of the Greek Empire and what is the connection between modern Greeks and Byzantium. On the other hand lays also the Great Idea which was inculcated to the Greeks of the newly formed state through educational and cultural propaganda since the 19^th century. And among them exists a population that suffered the consequences. So we have to view our subject from two perspectives or two angles. The one has to do with the city itself and the Greeks that resided in it throughout history and the concept of Constantinople in modern Greece.

________________________________________________________________

  The date of 29 May 1453 was a landmark in history. It marked the end of the Byzantine civilization. For eleven hundred years Constantinople was a prominent city on the Bosporus.  Was founded around 660 BCE by Greeks of Megara and sometime in the Hellenistic period became the Byzantium. Constantine the Great rebuilt the city as the new capital of the Roman Empire in the east (336 AD). Constantinople remained the capital of the Roman Empire for the next millennium. There is no other city in the world with a succession of ninety-two emperors.[1]

Moreover, during this millennium it was the largest as well as the most elegant and cosmopolitan city in Europe, where the Greek Classical period was studied and admired. We owe a lot to Byzantine scribes for the preservation of the literature of ancient Greece. The medieval Jewish traveler, Benjamin of Tudela, impressed by the wealth of the city wrote: `The Greek inhabitants are very rich in gold and precious stones and they go clothed in garments of silk with gold embroidery, and they ride horses and look like princes ... Wealth like that of Constantinople is not to be found in the whole world.' A crusading knight, the Sieur de Villehardouin, wrote that in 1203 his fellow Crusaders looked with wonder at Constantinople `when they saw these high walls and these rich towers by which it was completely enclosed and those rich palaces and those lofty churches of which there were so many that no one could believe it unless he had seen it with his own eyes'.  The citizens of Constantinople were not viewing themselves as members of a race but as inheritors of both Greek and Roman civilization consecrated by the Christian faith. [2]

Sultan Mehmet II the Conqueror, who captured Constantinople, had always admired Greek learning. Furthermore as a Muslim regarded Christians as People of the Book, that is people who had the same sacred book The Holy Bible, and so he granted them a substantial degree of toleration. From the very beginning of his dominance of the Byzantine Empire and Constantinople the administration was based on the religious identity of the multicultural and multiethnic population. He adopted an administration policy known as the millet system. Thus Greek people were reunited under the Greek Church and Patriarch Gennadius was ruling as an ethnarch, a religious as well as ethnic ruler. The Greeks were promised peace and justice.[3] Of course they were, after the death of the Conqueror, second-class citizens and their position was contingent on the kindness of their suzerainty. But the Greek Orthodox Church survived and with it Hellenism also survived.[4]

The Greeks of Constantinople were called Romioi, thus considered to be descendants of the residents of classical Constantinople or New Rome of the Byzantine Empire.[5]  The history of the Greeks in Constantinople and Asia Minor was going 3 thousand years back to the time. They had preserved their bonds with Byzantium and their point of reference was Constantinople and not Athens. They considered themselves as a vehicle of a rich tradition, of a cultural and an ideological heritage because of their Christian belief. So they did not have the feeling of ethnic inferiority inculcated to the Greeks of the newly formed Greek state.[6] According to Seraphim Findanides,[7] refugees from Constantinople that were living in Greece used to speak in present tense while they were referring to Constantinople. They were saying “We go to Balukli, We pray at Agia Sofia, we buy fish at the bridge of Galata, we go for a walk to Arnaoutkioi”. Findanides in the same introduction remembers of a letter sent to Penelope Delta by Nikolaos Plastiras. In this letter Plastiras refers to his first and maybe only visit to Constantinople, in 1919, when with Halkokondilis were members of the battalion en route against Russia. As they were sailing by Bosporus all the European cost of the Polis was full of Greek flags. Thousand of Greek flags were fluttering on the balconies, on the terraces to hail the Greek soldiers. Greeks of Constantinople cherished the illusion that because Greek army was helping the allies in their military campaign against the Bolsheviks they would in return give to the Greeks the Polis and Agia Sofia as the Ottoman Empire was collapsing.[8]

At that time about 200.000 Romioi were living in Polis and a lot of them were owners of thriving companies, merchants and owners of banks. All were thinking that it was the time for the marbled king to be resurrected. Of course the history is known to everyone. The dream ended in nightmare when the Greek troops were defeated at Saggarios in September 1922 and not only the Greeks of Constantinople but more than 1,5 million Greeks were forced to live their ancestral homes and become refuges in “mother” Greece. So today less than 2 thousand Greeks live in Constantinople and the only think that has remained to connect the historical past with the present and maybe the future is the Ecumenical Patriarchate.[9]

“The Megali Idea”

On the other angle we have the Greeks of the metropolitan Greece. During the Greek Revolution of 1821 and under the influence of the Enlightenment, which was widely spread in Europe during this period, the new Greek nation was established. The Philhellenes who came to take part in the War of Independence spoke of Themistocles and Pericles and tried to revive the pre-Christian past. Many educated Greeks followed their example and undervalued the most recent Byzantine heritage. This was to change soon. The Great Idea was to take form. The dream was that the Greek Kingdom would integrate Constantinople and other provinces where Greek people were living. There is no doubt that the Great Idea was nationalistic. Of course there was a gulf that had to be filled.  The “Hellenism” had to be reconciled with Christianity since “Hellene” and its derivatives    were associated with paganism.  In 1852 Spyridon Zampelios propose the term “Helleno-Christian” and in this way the Greek nationalism accomplished its task to define Greeks and their past. Actually this word that filled the gap between ancient Greek and Byzantium became the perfect term to describe the modern Greek national identity. [10]  In fact the idea of the restoration of the Byzantine Empire with Constantinople as a capital had been long cultivated through prophecies and revelations during the dark ages of the Turkish yoke. [11]

 Some important intellectuals from the Greek Kingdom in the beginning of the twentieth century, like Ion Dragoumis and Athanasios Souliotis-Nikolaidis hoped that they could revive the Eastern Empire by promoting the Turkish-Greek mutual understanding and for this reason during their sojourn in Constantinople they formed the “Organization of Constantinople”. They were hoping that as it happened with the Roman Empire were the Greek element turned the Roman Empire in a Greek state, the thriving Greek element of Constantinople would  become the dominant factor in this new Greek-Ottoman cooperation.[12]

With the Armistice of Mudros (Oct. 30, 1918) the defeat of the Ottoman Empire in the World War I was marked. Being minor members of the Allied powers (Entente) the circumstances were advantageous for the Greeks. Furthermore their Prime Minister Eleftherios Venizelos was a reputable person among the Allies. So he was called to Paris peace conference (1919-20) in order to propose the territorial claims of the country upon the corpse of the Ottoman Empire. Actually he was offered Constantinople but he refrained of this demand and preferred to ask instead Northern Epirus, the Aegean islands, Izmir and the whole Thrace. He proposed an international status for Constantinople because he was sure that in the long run the Greek element of Constantinople would prevail. By voluntary intermigration he was hoping to attain the fulfillment of Megali Idea by creating the Greater Greece. He assured King Alexander of Greece that “we shall take the City”.[13]

Political and religious agitation in Greece and Ottoman territory as well as readjustments of the policies of the Entente powers resulted in a climax of the Anatolia confrontation. During the summer of 1922 the Turkish army was victorious in Anatolia and believing that the non-Muslims were a trouble decided to forcefully throw them out of Anatolia. This led to the Smyrna massacre in September 1922. After that the Constantinopolitan Greeks became very susceptible to atrocities from the nationalist Turks who demanded the expulsion of the minorities, considering them as instruments that the Allies were using to accomplish their anti-Turkish purposes. Of course after the need of the accommodation of a million refugees in the newly formed and poor country such as Greece the expulsion of another about 300.000 Greeks of Constantinople would have been a nightmare for the Greek government. Very hard negotiation took place and the Greeks that lived in Constantinople finally survived the exchange of population.[14] Unfortunately during the coming years they underwent pressure every time the Greek-Turkish relationships were hostile.  Because of the violation of the treaty of Lausanne from the side of Turkey in several occasions and of the ethnic cleansing the Turkish government had programmed and because of the anti-Greek pogroms, the Greek population found themselves obliged to leave Constantinople leaving behind their businesses and their realties and flee to Greece in 1955.[15]

So what was Constantinople for the modern Greeks? Was it a myth? From the above we can conclude that it was not actually a mere myth. It was a city where the Greek element was present throughout its history, from the very antiquity up to our days, and this is something nobody can deny.  Even under Ottoman suzerainty Greeks were thriving in the city. Théophile Gautier in his book Constantinople speaks about Phanari and points out the difference for example of the Greek locality with the Jewish one and writes that Phanari is something like the West End or the Alsatia. He goes on to mention that in this locality the descendants of Commenus, Ducas and Paleologus live. They live in considerable wealthy mansions and they have diplomatic talent.[16]

But we cannot deny that it was used as a myth or even more specifically as a symbol during the years that the Modern Greek nation was formed.  Here we can consult the ideas of Charles King about the people of the Black Sea region and their conflicts. As King states these conflicts are not more than in other parts of the world, in fact, he claims that maybe they are less. The thing is that in this part of the world the ideas of modern state, of the nation-state and the cultural defined nations came not earlier than the beginning of the twentieth century and in some cases even later. Nowadays in this region of South-East Europe we tend to define ourselves in ways that were completely unknown to our ancestors.[17]

So, in the case of Greece, cultural elements that existed but were not so much stressed, had to be used in order to form a national state that was supposedly homogeneous. Byzantium that later became Constantinople was the ideal symbol to unify the newly born state and to give it a Great Idea to fight for it. Thus Constantinople played a vital role in the modern Greek culture as it nurtured its own existence as a nation.

BIBLIOGRAPHY

Αμπατζής, Αρης.  «Μαρμαρωμένη Ρωμιοσύνη, Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης» (Αθήνα: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2005)

Alexandris Alexis, 1983. “The Greek Minority of Istanbul and Greek-Turkish Relations 1918-1974”, 2^nd ed. Athens: Centre for Asia Minor Studies

Encyclopaedia Britannica.  http://www.britannica.com/EBchecked/topic/244154/Greece/26402/The-millet-system accessed  November 29, 2011

Encyclopaedia Britannica,  http://www.britannica.com/EBchecked/topic/244154/Greece  accessed December 14, 2011

Gautier, Théophile. “Constantinople of To-day”, trans. Robert Howe Gould, (London: David Bogue)

Hirschon Renée, “Κληρονόμοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, Η Κοινωνική Ζωή των Μικρασιατών Προσφύγων στον Πειραιά”, (Αθήνα: Μορφωτικό ‘Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 2004)

King, Charles. “The Black Sea a History”, (New York: Oxford University Press, 2001) 

Mansel, Philip. “Constantinople City of the World’s Desire 1453-1924” The Washington Post, 1995 http://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/books/chap1/constantinople.htm,  accessed November 30, 2011

Reika, E., 2003, “Re-Creating Constantinople: The Imperial Gaze of Seventeenth-Century Hapsburg Travel Writers upon the City at the Bosphorus”, Pacific Coast Philology,: 38

Runciman Steven, “The Fall of Constantinople 1453, Cambridge University Press , 1965

Zacharia Katerina, “Hellenisms: culture, identity, and ethnicity from antiquity to modernity”, (Cornwall: TJ International Ltd, 2008), http://books.google.gr, accessed December 7, 2011

---

[1] Reika, E., 2003, “Re-Creating Constantinople: The Imperial Gaze of Seventeenth-Century Hapsburg Travel Writers upon the City at the Bosphorus”, Pacific Coast Philology,: 38 , 117

[2] Mansel, Philip. “Constantinople City of the World’s Desire 1453-1924” The Washington Post, 1995 http://www.washingtonpost.com/wp-srv/style/longterm/books/chap1/constantinople.htm accessed  November 30, 2011

[3] Encyclopaedia Britannica.  http://www.britannica.com/EBchecked/topic/244154/Greece/26402/The-millet-system accessed  November 29, 2011

[4] Runciman Steven, “The Fall of Constantinople 1453”, (Cambridge University Press , 1965), 188-91.

[5] Alexandris Alexis, 1983. “The Greek Minority of Istanbul and Greek-Turkish Relations 1918-1974”, 2^nd ed. Athens: Centre for Asia Minor Studies, 21

[6] Hirschon Renée, “Κληρονόμοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, Η Κοινωνική Ζωή των Μικρασιατών Προσφύγων στον Πειραιά”, (Αθήνα: Μορφωτικό ‘Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 2004), 50

[7] Αμπατζής, Άρης.  «Μαρμαρωμένη Ρωμιοσύνη, Οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης» (Αθήνα: Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2005), Πρόλογος

[8] Runciman, The Fall of Constantinople, 188-91

[9] Runciman, The Fall of Constantinople, 188-91

[10]  Zacharia Katerina, “Hellenisms: culture, identity, and ethnicity from antiquity to modernity”, (Cornwall: TJ International Ltd, 2008),263, http://books.google.gr, accessed December 7, 2011

[11] Encyclopaedia Britannica,  http://www.britannica.com/EBchecked/topic/244154/Greece  accessed December 14, 2011

[12] Alexandris Alexis, 1983. “The Greek Minority of Istanbul and Greek-Turkish Relations 1918-1974, 38

[13] Alexandris Alexis, 1983. “The Greek Minority of Istanbul and Greek-Turkish Relations 1918-1974 , 52-3

[14] Alexandris Alexis, 1983. “The Greek Minority of Istanbul and Greek-Turkish Relations 1918-1974 , 52-104

[15] Alexandris Alexis, 1983. “The Greek Minority of Istanbul and Greek-Turkish Relations 1918-1974 , 316-317

[16] Théophile Gautier, “Constantinople of To-day”, trans. Robert Howe Gould, (London: David Bogue), 239

[17] King, Charles. The Black Sea a History, (New York: Oxford University Press, 2001)  6

Προεκλογική Ομιλία Στέφανου Μάνου

Από την ιστοσελίδα της ΔΡΑΣΗΣ

Προεκλογική ομιλία Στέφανου Μάνου, Προέδρου της Δράσης, στον Πολυχώρο ACRO την Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Αγαπητές φίλες, Αγαπητοί φίλοι,

Σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.

Σε 12 μέρες θα τελειώσει η προεκλογική περίοδος. Θα πάψουμε να ακούμε στα παράθυρα της τηλεόρασης τις θεωρίες και τα ιδεολογήματα των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας. Θα σταματήσουν να μας λένε για τα λεφτά που θα μας δώσουν και δεν έχουν, για τα λεφτά που θα διεκδικήσουν, για τα λεφτά που θα απαιτήσουν. Για συμφωνητικά που θα ακυρώσουν και θα αναδιαπραγματευτούν. Στις 18/6 τα λόγια θα σταματήσουν και θα προβάλλει η πραγματικότητα.

Την περασμένη εβδομάδα τα δύο κόμματα που διεκδικούν το μπόνους των 50 εδρών παρουσίασαν τις καινούργιες εκλογικές τους θέσεις. 31/5 η ΝΔ και την επομένη, 1/6 ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε πολλά σημεία οι θέσεις τους είναι ταυτόσημες. Υπόσχονται να μας ανακουφίσουν από τα δεινά του μνημονίου. Με λεφτά όμως που δεν υπάρχουν και δεν μπορούμε πια να δανειστούμε. Η ΝΔ υπόσχεται να τα βρει κόβοντας δαπάνες. Κάτι που ποτέ δεν έκανε. Ως κυβέρνηση αύξαινε τις δαπάνες την ίδια στιγμή που υποσχόταν να τις περιορίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να τα βρει διπλασιάζοντας τους φόρους εισοδήματος. Ακούσατε καλά. Διπλασιάζοντας τους φόρους εισοδήματος. Κατά την άποψη του είναι απόλυτα φιλολαϊκό η χωρίς μέτρο αύξηση των φόρων και η δήμευση της περιουσίας.

Αυτό που πρέπει να προσέξετε δεν είναι τόσο τα ψέματα που ως συνήθως μας λένε, αλλά  ότι και τα δύο κόμματα που προσβλέπουν αποκλειστικά και μόνο στην εξουσία αλλάζουν τα προγράμματα με τα οποία κατέβηκαν στις εκλογές της 6/5. Τι αξιοπιστία μπορούν να έχουν προγράμματα για την οικονομία που αλλάζουν ανάλογα με τις εκλογικές επιδιώξεις του κόμματος που τα συντάσσει;

Τα τελευταία δύο χρόνια, ως χώρα, χάσαμε και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας που διαθέταμε. Δεν θα ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας παρουσιάζοντας αναξιόπιστα προγράμματα. Δεν θα ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας αν συμπεριφερόμαστε αναξιόπιστα. Την περασμένη εβδομάδα ο κ. Βενιζέλος, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, διαβεβαίωσε την ΑΔΕΔΥ ότι δεν θα γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Ο ίδιος κ. Βενιζέλος ήταν ο βασικός συντάκτης, υποστηρικτής και εγγυητής του Μνημονίου που προβλέπει τη μείωση κατά 150.000 του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015. Όλοι, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποκύπτουν στον λαϊκισμό και χάνουν την αξιοπιστία τους.

Η ΔΗΜΑΡ ζητεί επιμήκυνση, έως το τέλος του 2017, της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερο πρωτογενές έλλειμμα για φέτος, καθώς και για τα επόμενα χρόνια, δηλαδή ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑ. Δηλαδή περισσότερα, αλλεπάλληλα, Μνημόνια. Αντί για απαγκίστρωση και απεγκλωβισμό, όπως διατείνεται η ΔΗΜΑΡ, θα έχουμε βαθύτερο, μόνιμο εγκλωβισμό.

Στο περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλα αποφασίζονται μετά από εξαντλητικό διάλογο και διαπραγμάτευση. Η σωστή και επιτυχημένη διαπραγμάτευση προϋποθέτει καλή πίστη και ξεκάθαρο στόχο. Ούτε το ένα διαθέτουμε ούτε το άλλο. Ο μόνος στόχος μέχρι σήμερα ήταν πως να πάρουμε τα λεφτά. Πολλοί μάλιστα πρόβαλλαν ως έξυπνη εθνική πολιτική την ιδέα: "τώρα που τα πήραμε, να μη τους τα γυρίσουμε!". Για αξιοπιστία και καλή πίστη καλύτερα να μη μιλάμε.

Η Δράση παρουσίασε τις δεσμεύσεις της και τις βασικές θέσεις της για την οικονομία λίγα χρόνια πριν από τις εκλογές του Μαϊου. Τις επανέλαβε προεκλογικά τον περασμένο Απρίλιο και σήμερα θα σας τις ξαναθυμίσω. Δεν αλλάζουμε για να προσαρμοστούμε στο ακροατήριο μας, ή για να αρέσουμε περισσότερο. Θα αλλάζαμε αν άλλαζαν οι περιστάσεις. Αλλά δυστυχώς οι περιστάσεις δεν άλλαξαν, έγιναν πιο δύσκολες. Επιβεβαίωσαν όλες μας τις προβλέψεις. Μπορεί να μην είμαστε ευχάριστοι, αλλά είμαστε πάντως αξιόπιστοι. Λέμε ακριβώς ότι πιστεύουμε και θα κάνουμε ακριβώς ότι λέμε. Είμαστε οι μόνοι που έχουμε διαφορετική πρόταση, δεν είμαστε φερέφωνο κανενός. Ζητάμε την ψήφο σας. Για να μπορούμε να δουλέψουμε ουσιαστικά για αυτά που πρέπει  να γίνουν. Για να έχουμε την Ελλάδα που μας αξίζει.

Δεσμευόμαστε ότι αν κάποιος από εμάς συμμετάσχει στην μετεκλογική κυβέρνηση  θα παραιτηθεί από τη Βουλή. Διότι θεωρούμε ότι, με τα σημερινά δεδομένα, είναι χρήσιμο να μη ταυτίζεται η εκτελεστική με τη νομοθετική εξουσία. Κάτι παρόμοιο λέει και η ΝΔ αλλά θέλει να το επιβάλλει με νόμο για να ισχύει και για τους άλλους στο μέλλον. Εμείς δεν χρειαζόμαστε νόμο και δεν μας ενδιαφέρει τι θα κάνουν οι άλλοι. Δεσμευόμαστε να επιβάλλουμε τον κανόνα στον εαυτό μας αμέσως.

Τα κόμματα χρηματοδοτούνται ετησίως από τον προϋπολογισμό με περίπου 10 € για κάθε ψήφο που πήραν στις εκλογές. Το ποσό είναι υπέρογκο και προκλητικό και πάντως πολύ υψηλότερο από ότι ισχύει στα άλλα πιο πλούσια κράτη της Ευρώπης. Η Δράση δεσμεύεται να κρατήσει 0,70 € και να επιστρέψει το υπερβάλλον ποσό. Γιατί 0,70 € ανά ψήφο; Διότι τόσα δίνει η "φτωχή" Γερμανία στα δικά της κόμματα, ποσό πουη θεωρούμε δικαιολογημένα αρκετό. Αν δηλαδή λάβουμε 250.000 ψήφους και βάσει του νόμου δικαιούμεθα 2.500.000 € ετησίως θα επιστρέψουμε τα 2.325.000 € και θα κρατήσουμε 175.000 €. Όποιος ψηφίσει Δράση αντί π.χ. για ΔΗΜΑΡ ή κάποιο άλλο κόμμα βοηθάει το κράτος να εξοικονομήσει 9,30 €. Με τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, οι φορολογούμενοι θα καταβάλλουν ετησίως στο ταμείο του, ποσό μεγαλύτερο από 15.000.000 €. Με τη δική μας δέσμευση θα εξοικονομούσαν 13.950.000 €.

Αναφέρθηκα στην αρχή της ομιλίας μου στην πραγματικότητα που θα εμφανιστεί μπροστά μας την επομένη των εκλογών. Μερικές πτυχές της έχουν ξεφύγει από το κουκούλωμα και φανερώνονται. Απειλούνται οι άνθρωποι που χρειάζονται ιατροφαρμακευτική φροντίδα. Γιατί; διότι έχουν σωθεί τα λεφτά! Απειλούμαστε με ενεργειακό black-out. Γιατί; διότι έχουν σωθεί τα λεφτά! Το κράτος χρωστάει και δεν πληρώνει. Διότι δεν έχει λεφτά. Επειδή χρωστάει και δεν πληρώνει, το ίδιο κάνουν και οι προμηθευτές του. Και αυτοί δεν πληρώνουν. Ούτε τους δικούς τους προμηθευτές τους, ούτε τους εργαζόμενούς τους, ούτε τους φόρους τους.  Όλη η παραγωγική διαδικασία οδηγείται σε παύση. Οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα ξεπερνούν το εκατομμύριο. Η Ελλάδα σε στάση.

Θα σας παρακαλούσα να σκεφτείτε τι σημαίνει αυτή η συμπεριφορά του δημοσίου προς τους πολίτες: Το Κράτος δεν πληρώνει τα φάρμακα όχι διότι δεν έχει καθόλου λεφτά αλλά επειδή επιλέγει να δώσει τα περιορισμένα λεφτά κάπου αλλού! Προτιμά να πληρώνει χρυσούς μισθούς στον ΗΣΑΠ και σε άλλες ΔΕΚΟ παρά τα φάρμακα των καρκινοπαθών. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να το συνεχίσει αυτό. Ίσως υπολογίζει ότι ο καρκινοπαθής έτσι και αλλιώς δεν θα μπορέσει να πάει να ψηφίσει ενώ ο εργαζόμενος στον ΗΣΑΠ μπορεί... Εμείς λέμε ότι αυτό είναι ανήθικο και πρέπει να σταματήσει. Δεν έχουμε κάτι εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων όπως πολλοί προσπαθούν να μας προσάψουν. Απλά λέμε ότι τα λεφτά δεν φτάνουν και πρέπει να μπουν προτεραιότητες. Ο αληθινός πολιτικός ηγέτης είναι κάποιος που μπορεί να πάρει αυτές τις αποφάσεις για να στηριχθούν αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη.

Πώς θα ανασυγκροτηθεί παραγωγικά η χώρα; Με τα ευχολόγια και τις διακηρύξεις της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ ή μήπως της ΔΗΜΑΡ;  Χωρίς κόπο και σκληρή δουλειά, χωρίς θυσίες; Με τα κεκτημένα, κεκτημένα και αδιαπραγμάτευτα;  Το πιστεύει κανείς; Όχι θα μου πείτε. Αλλά αν όχι, γιατί λέει ότι θα τους ψηφίσει; Είναι αυτό το Ελληνικό πολιτικό παράδοξο;

Απέναντι στην πραγματικότητα που θα φανερωθεί απειλητικά αμέσως μετά τις εκλογές δηλώνουμε ότι είμαστε ανεπιφύλακτα υπέρ της παραμονής της χώρας μας στο Ευρώ και στην Ευρωζώνη. Διότι αν φύγουμε από το Ευρώ θα μας συμβεί αυτό που μάλλον ρόδινα περιέγραψε την περασμένη εβδομάδα στην ανάλυσή της η Εθνική Τράπεζα. Το κατά κεφαλήν εισόδημα μας θα πέσει κατά περίπου 50%. Η ζημιά δεν θα είναι μόνο οικονομική. Εάν φύγουμε από την Ευρώπη θα είμαστε ευάλωτοι σε ένα ολοένα και πιο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον.

Ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων σημαίνει ότι δεν θέλουμε να συζητήσουμε με τους δανειστές μας. Η Ευρώπη έχει μάθει στον διάλογο. Δεν ξέρουν πώς να χειριστούν κάποιον που δε θέλει να συζητήσει. Εάν ακυρώσουμε, απλώς θα ακυρώσουν και αυτοί και θα πάρουν τα λεφτά τους. Τότε θα αναγκαστούμε να φύγουμε από το Ευρώ και την Ευρώπη. Και θα επέλθει οικονομική, κοινωνική και ενδεχομένως εθνική καταστροφή. Είμαστε λοιπόν κάθετα αντίθετοι  στην ακύρωση για την οποία δεσμεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το μνημόνιο αναθεωρείται διαρκώς μέσα από μια διαδικασία διαπραγμάτευσης. Είμαστε υπέρ της διαπραγμάτευσης και του διαλόγου διότι έτσι επιτυγχάνεται καλύτερο αποτέλεσμα.

Στις 18 Ιουνίου δεν θα υπάρχει μνημόνιο. Το μνημόνιο ΙΙ έγινε κουρελόχαρτο στη διάρκεια της τρίμηνης εκλογικής αναταραχής. Θα χρειαστεί να διαμορφωθεί ένα νέο μνημόνιο που θα λάβει αναγκαστικά υπόψη του τη νέα (και χειρότερη) πραγματικότητα.

Τι θα θέλαμε να δούμε στο νέο μνημόνιο;

• Δέσμευση από τα πολιτικά κόμματα ότι δεν θα ξαναφέρουν το λαό σε αυτή τη κατάντια· να δεσμευτούμε ότι θα προτείνουμε συνταγματική μεταρρύθμιση για πιστή τήρηση ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.
   
• Άμεση μείωση του Δημόσιου τομέα είτε με απολύσεις (για υπηρεσίες που πραγματικά δεν χρειάζονται και με ειδική τριετή πρόβλεψη διευκόλυνσης όσων χάσουν τη δουλειά τους), είτε με μεταφορά των υπαλλήλων και των υπηρεσιών σε νέα ιδιωτική επιχείρηση με σύμβαση παροχής υπηρεσιών προς το Δημόσιο. Μεταφορά του οικονομικού οφέλους σε μακροπρόθεσμα προγράμματα στήριξης των ανέργων.
   
• Δραστική φορολογική μεταρρύθμιση. Απλούστατο φορολογικό πλαίσιο ώστε να είναι κατανοητό για τον φορολογούμενο και εύκολα ελέγξιμο από το Κράτος. Κατάργηση φόρων κατοχής στην ακίνητη περιουσία (πρώτον διότι δεν συνδέονται με τη φοροδοτική ικανότητα και δεύτερον διότι καταστρέφουν την αξία της περιουσίας όλων μας-και της δημόσιας). Είμαι πεπεισμένος ότι η απλότητα από μόνη της θα μειώσει δραστικά τη φοροδιαφυγή. Δέσμευση των κομμάτων ότι δεν θα αλλάξει το φορολογικό πλαίσιο εξ αιτίας τους για τα επόμενα 10 χρόνια. Ξέρουμε ότι η ανάπτυξη χρειάζεται επενδύσεις και οι επενδύσεις χρειάζονται σταθερότητα. Αυτό που προτείνω ουσιαστικά είναι να δεσμευτούμε όλοι να κάνουμε μια προσπάθεια να φέρουμε τις επενδύσεις διότι μόνον έτσι θα μειωθεί η ανεργία.
   
• Δέσμευση του Κράτους ότι εάν χάσει πρωτοδίκως μια δίκη εναντίον πολίτη δεν θα εφεσιβάλλει την απόφαση εκτός πολύ εξαιρετικών περιπτώσεων. Για να αποσυμφορηθεί άμεσα η δικαιοσύνη στα εφετεία και τον Άρειο Πάγο και να μην πληρώνουν οι φορολογούμενοι την ευθυνοφοβία της γραφειοκρατίας.
   
• Αναλυτικό πρόγραμμα μετάβασης σε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που ενισχύει την ανταγωνιστικότητα, διευκολύνει την ανάπτυξη και εγγυάται μια ελάχιστη σύνταξη 700 € για όλους τους πολίτες πάνω από ένα όριο ηλικίας χωρίς εισφορές (φυσικά θα μπορούν οι πολίτες να κάνουν εισφορές σε ιδιωτικούς ασφαλιστικούς φορείς για να προγραμματίσουν σύνταξη υψηλότερη της ελάχιστης). Η Πολιτεία οφείλει να δείχνει σεβασμό στους ηλικιωμένους.

Στην επόμενη Βουλή, η Δράση με τη Δημιουργία Ξανά και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν θα μπορέσουμε μόνοι μας να διαμορφώσουμε το νέο μνημόνιο. Θέλουμε όμως να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στη διαμόρφωση του. Δεσμευόμαστε ότι θα στηρίξουμε μια κυβέρνηση που θα αγωνιστεί για την παραμονή μας στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη και θα στηρίξει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα για την παραγωγική της ανασυγκρότηση. Τη μείωση του δημόσιου τομέα, τη βαθιά απλοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας και την επίσης βαθιά ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
Να λοιπόν τι είναι η Δράση. Κόμμα ανεπιφύλακτα φιλοευρωπαϊκό και βαθιά μεταρρυθμιστικό. Μπορεί να είμαστε μικρό κόμμα, αλλά είμαστε κόμμα εξουσίας. Όχι διαμαρτυρίας. Είμαστε έτοιμοι να συμβάλλουμε στην διακυβέρνηση του τόπου και να αναλάβουμε τις ευθύνες που αναλογούν. Είμαστε συνεπώς παράγοντας πολιτικής σταθερότητας.

Είμαστε ο μόνος συνδυασμός που ζητά την άμεση μείωση του δημόσιου τομέα διότι μόνον έτσι θα δημιουργηθεί χώρος για την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Είμαστε τα μόνα κόμματα που δεν ρίχνουμε την ευθύνη για τα σημερινά μας χάλια στους ξένους. Πιστεύουμε ότι εμείς και μόνον εμείς ευθυνόμαστε αν δεν μπορέσαμε να αξιοποιήσουμε τον ελληνικό πλούτο, το κλίμα, τον ήλιο, τους ανθρώπους μας, την απίστευτη πολιτιστική μας κληρονομιά. Εμείς ευθυνόμαστε, ναι και γι αυτό είναι στο δικό μας χέρι να κερδίσουμε τη μάχη και να αλλάξουμε το κατεστημένο που μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση.  Στο δικό μας χέρι και όχι στο χέρι της τρόϊκας ή άλλων ξένων.

Και ένα τελευταίο σχόλιο: πολλοί μιλούν για την εθνική μας αξιοπρέπεια και πως μας την αφαίρεσε το μνημόνιο. Εγώ θεωρώ ότι θα ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια όταν θα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε με χρήματα και με τεχνογνωσία τους Ευρωπαίους εταίρους μας όταν μας έχουν ανάγκη. Αυτός πρέπει να είναι ο εθνικός μας στόχος. Να είμαστε αρκετά καλοί και ικανοί να βοηθήσουμε τους εταίρους μας όταν μας χρειάζονται. Δεν μπορεί να είναι στόχος μας πως θα πάρουμε όσα περισσότερα μπορούμε κάνοντας όσα λιγότερα μπορούμε.

Πιστεύω ακλόνητα στις τεράστιες συλλογικές δυνατότητες των Ελλήνων και του απανταχού Ελληνισμού. Μην αδικούμε μόνοι μας τον εαυτό μας.
Πιστέψτε στην Ελλάδα
.
Σας ευχαριστώ  για την παρουσία σας και την προσοχή σας.

Βοηθείστε τα!

Δήμος σε Δράση
Το αναδημοσιεύω από την ιστοσελίδα του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη.

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΝ 5η ΙΟΥΝΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΥΛΑΙΑΣ- ΧΟΡΤΙΑΤΗ

Με  αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας για το Περιβάλλον, την Τρίτη 5 Ιουνίου ο Δήμος Πυλαίας-Χορτιάτη, μαζί με το Σωματείο Προστασίας Αδέσποτων Ζώων «Η Αγάπη» και με τις υπόλοιπες Ομάδες των Φιλόζωων του Δήμου, θα πραγματοποιήσουν εκδήλωση στον αύλειο χώρο του παλαιού Δημαρχείου(Πλατεία Πανοράματος), από τις  10.30- 21.00 με θέμα “Προστατεύουμε τη Φύση και τα Ζώα” προκειμένου να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν  τους  δημότες για θέματα του περιβάλλοντος και των ζώων.

Εθελοντές θα βρίσκονται εκεί, για να ενημερώνουν και να μοιράζουν φυλλάδια.

Για όσους θέλουν να βοηθήσουν τα αδέσποτα   που φροντίζουν οι φιλόζωοι και «Η Αγάπη» ,  θα υπάρχει και ένα μικρό παζάρι με βιβλία, μπλουζάκια, ποδιές κ.α.

ΒΟΗΘΕΙΣΤΕ  ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘHΣΟΥΜΕ.
 
ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ


  

Και πάλι Εδώ

     Η ΔΡΑΣΗ λοιπόν με έβαλε και πάλι στο ψηφοδέλτιό της για τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνουν. Παρόλο ότι ήμουν αυτό που λένε outsider και εξήγησα ότι δεν θα με πείραζε καθόλου αν δεν ήμουν στα ψηφοδέλτια για αυτές τις εκλογές, εκείνοι με επέλεξαν.

     Αυτή τη φορά κατεβαίνουμε σαν συνασπισμός κομμάτων μαζί με τη Δημιουργία Ξανά και την ΦιΣ. Για μένα το σημαντικό είναι να μπούμε στη Βουλή. Και θα εξηγήσω γιατί το λέω αυτό: Νομίζω ότι άτομα σαν τον κ. Μάνο θα πρέπει να είναι στη Βουλή. Από τη μια έχει παράγει έργο και από την άλλη λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό ήταν που με έκανε να υποστηρίξω τη ΔΡΑΣΗ ευθύς εξ αρχής. Το κόμμα απευθύνεται στη λογική των ψηφοφόρων και δεν κάνει πολιτική συνθημάτων. Θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουμε να αλλάζουμε τις πολιτικές μας συνήθειες και να λέμε αλήθειες. Τα παραμύθια τελείωσαν. Το καταλαβαίνουμε γιατί τώρα ζούμε τον εφιάλτη.

    Το εκλογικό σώμα, εμείς όλοι μας δηλαδή, θα πρέπει να διασφαλίσουμε και να διασφαλίζουμε από εδώ και πέρα ότι στη Βουλή δεν θα μπαίνουν μόνο οι επαγγελματίες πολιτικοί αλλά και άτομα με όραμα και λίγο ρομαντισμό αν θέλετε, ότι μπορεί να αλλάξουν τον κόσμο. Έτσι θα κάνουμε βήματα μπροστά, ακόμη κι αν για κάθε δύο βήματα μπροστά αντιστοιχεί και ένα βήμα πίσω.  Πρέπει κάποτε σε αυτή τη χώρα να ξεκινήσουμε.

    Ξέρω ότι υπάρχει πόλωση, όλοι φοβούνται την ακυβερνησία. Όμως ας επηρεαστούν προς τα κάτω τα κόμματα του τσαμπουκά και όχι τα κόμματα της λογικής. Τα κόμματα της λογικής πρέπει κάθε φορά να βρίσκονται στη Βουλή και να αυξάνουν και τη δύναμή τους αν θέλουμε να ξεκινήσουμε και να φτάσουμε σε μια Ελλάδα που δεν θα μας κάνει να ντρεπόμαστε. Ας μην επικαλούμαστε τους αρχαίους μας προγόνους, Ας τους μοιάσουμε.  

Γιατί πρέπει να κρατάμε το μυαλό μας ανοιχτό. Και μια κριτική βιβλίου. A Review for Verdery's "What was socialism and what comes next?"

Με όλη αυτή την καταιγίδα πληροφοριών και μηνυμάτων τις τελευταίες μέρες νομίζω ότι έχουμε ζαλιστεί εντελώς. Όλοι φοβούνται την επόμενη μέρα αλλά δεν ξέρουν και τι να κάνουν. Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η καλύτερη λύση στο πρόβλημα.

Γνώμη μου είναι ότι φτάσαμε ως εδώ γιατί πάψαμε να σκεφτόμαστε εδώ και χρόνια. Να έχουμε κριτική σκέψη και ανοιχτό μυαλό. Σας έχω πει ότι κάνω ένα μεταπτυχιακό στο Διεθνές Πανεπιστήμιο εδώ στη Θεσσαλονίκη σχετικό με τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας. Τα καλά του να συνεχίζεις να σπουδάζεις σε μεγαλύτερη ηλικία είναι πάρα πολλά. ‘Ένα από αυτά είναι ότι έρχεσαι σε επαφή με νέους και βλέπεις πως σκέπτονται. Είμαι υπέρ των νέων αλλά δεν τους δικαιώνω σε όλα. Το μειονέκτημα για αυτούς είναι ότι συνήθως συνεχίζουν τις σπουδές τους για να έχουν ένα χαρτί παραπάνω καθώς αγωνίζονται να βρουν δουλειά. Οι γνώσεις που αποκτούν είναι μέχρι τις εξετάσεις.

Εμένα που είμαι σε μεγαλύτερη ηλικία, παρότι καλό θα ήταν να με βοηθήσει αυτό το χαρτί για να κάνω περισσότερη έρευνα, που μου αρέσει πολύ, συγχρόνως η μελέτη με βοηθάει να αναπτύσσω την κριτική μου σκέψη. Για παράδειγμα αυτό το εξάμηνο έγραψα ένα Review, νομίζω κριτική θα ήταν η πιο σωστή λέξη στα ελληνικά, στο βιβλίο της Verdery What was socialism and what comes next?. Ο τίτλος είναι λίγο παραπλανητικός δεν μιλάει για τον σοσιαλισμό της Δύσης αλλά για τον πρώην υπαρκτό σοσιαλισμό και μάλιστα όπως αυτός εφαρμόστηκε στη Ρουμανία. Είναι μια ματιά εκ του σύνεγγυς στη λειτουργία του υπαρκτού σοσιαλισμού, στους λόγους που κατέρρευσε, αλλά και στην περίοδο μετάβασης από την παλαιά κατάσταση στη νέα που η Δύση πιστεύει ότι θα είναι η Δημοκρατία όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνεται αυτή (η Δύση εννοώ).

Νομίζω ότι αν ανοίγαμε λίγο τους ορίζοντες μας και αντιλαμβανόμασταν ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη και μαθαίναμε λίγο από τις εμπειρίες των άλλων θα ήμασταν σε  καλύτερη θέση να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας. Δεν θα θεωρούμασταν εύκολος στόχος και δεν θα μας βομβάρδιζαν με όλη αυτήν την πληροφορία. Κατ’ αρχήν δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ. Δεν θα είχαμε αφήσει τον  εαυτό μας λεία στον κάθε τυχάρπαστο πολιτικό. Δεν θα  είχαμε αρκεστεί στα ψίχουλα που μας πρόσφεραν για να μας κλείνουν τα μάτια. Ακόμη και αν η πλειοψηφία το έκανε θα υπήρχε ένα μεγάλο υγιές κομμάτι πληθυσμού που θα ήταν αντίβαρο και κάποιες φορές θα κέρδιζε τη μάχη της λογικής παρασύροντας, για καλό και τους υπόλοιπους.

Η εργασία μου φαίνεται παρακάτω, για όποιον θέλει να την διαβάσει και ίσως μετά να διαβάσει και το βιβλίο της Verdery. Θέλω να σημειώσω βέβαια ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η ύλη του ή αν χρησιμοποιηθεί να αναφερθεί η πηγή. Ήθελα να την ανεβάσω ως αρχείο αλλά δεν ξέρω πως. Όποιος θέλει να βοηθήσει, η βοήθεια είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

What Was Socialism and What Comes Next?

Katherine Verdery

Princeton, NJ: Princeton University Press, 1996. 298 pp.

Pliaki Katerina

International Hellenic University

This volume is a collection of various articles or lectures that were written, presented or published between 1988 and 1994. As the author herself states her interest in Marxism did not precede her research in Romania but rather emerged from it.  She wanted to examine what life there would be like and not to criticize either of the systems, the Marxism or the capitalism. She came to know Marxism through its institutionalized and propagandizing ways in Romanian media and in her fieldwork. The writer is of the opinion that although Soviet Union belongs to the past is worthy to be studied for several, both practical and academic reasons. It is a way to deeply understand the present of the region.

A variety of questions and fundamental issues are on stake here such as property restitution, privatization, decollectivization, gender differences and unresolved nationalism. All these issues are shown through the lens of everyday people in daily life. No easy answers are provided. On the contrary she proposes that more ethnographic research is needed in order to understand how the communist past is affecting the present and is going to affect the future of the former soviet nations. In the meantime it is necessary, she suggests, for the anthropologists to avoid assessments for the outcome of this process.

The book is consisted of lectures and papers written and presented by the author between 1992 and 1994. They are based on ethnographic field research that was held either before the collapse of Communism in 1989 or immediately after it. Also it is grounded on Romanian press between the years 1992 through September 1994. Particularly for the subject of the 7^th  chapter the author mentions that questioned people while she was studying the reinstate of the realty in Romania.

In chapter 1 we find the theoretical model of socialism. An analysis to the point of socialism’s structure as a theory and not as a real manifestation is given. Verdery believes that U.S.A. and the West had a wrong image of Communism as an uncompromising totalitarian regime. On the contrary elements of resistance and hidden forms of sabotage are described briefly that according to the author contributed a lot to the final collapse of the regime. Socialism is described as a fragile centralized system of organized shortages which initiated a vicious circle of bribes and favors. In the minds of the workers also a consciousness was formed that Party bosses were exploiting the workers and so the workers worked as little as they could, thus undermining in yet another way the socialist regimes.

In a rather sarcastic way under the subtitle Surveillance and Paternalistic Redistribution describes the counter act of the regime to this consciousness by the “production system” of Secret Police which she takes form the memoirs of Romanian political prisoner Herbert Zilber. Socialist paternalism, promises that the Party will meet the needs like a father does. She emphasizes the difference between the inner logic of socialism in comparison to capitalism. Socialism aims redistribution of products as a mean of soothing the opposition to the regime whereas Capitalism aims profit. Towards the end of the first chapter Verdery gives a very well documented and interesting personal opinion of the reasons of socialisms’ collapse.

In the 2^nd chapter the nature of time is discussed. In the personal view of the writer the Romanians were deprived of the control over their personal time. Ceauᶊescu in his effort to pay back ahead of schedule the foreign debt, that he considered toxic, he took austerity measures.  To eliminate the expected popular opposition augmented the monitoring and repression apparatus. She offers examples of how the regime even inspected the citizens on how many pigs they would breed and how much goods they could plant in their plot. Shortages of certain items were converted into a seizure of citizens’ time as they had to wait endless hours in food lines like immobilized bodies. Fuel shortages and other scarcities in Romania made the irregularity a norm.

Verdery claims that the Etatization of time even altered the definition of self for people of Romania as it altered the rituals of the people and tried to create the new socialist man. She refers in Zerubavel to suggest that the rhythms of socialist holy days that were secular ones kept people off balance and undermined the sense of normal. Uncertainty was the rule of the state. According to her, people were so furious for the usurpation of their time by the regime and of the deprivation of self-determination that they manifested their hatred towards the regime during and after the overthrow of Ceauᶊescu.

In the 3d chapter Verdery handles the subject of Gender and Nation in Contemporary East Europe. Firstly she states that this subject was not her field until she was asked to submit a paper for a conference which was about gender and nationalism and was carried out in Bellagio in July 1992 by Catherine Hall (feminist historian) and Judith Walkowitz (historian). She firstly explains her idea of “gender” and “nation”. Then she explains the socialistic patterns of gender and nation. She concludes the chapter by mentioning the consequences of these two patterns after the collapse of socialism in certain Eastern European countries such as Romania, Hungary, Poland and Croatia.

Chapter 4 touches a dramatic consequence of the end of Communism. This was the immediate emergence of national movements. This came as a surprise even to the Communist Parties leaders. Verdery presents examples from secondary literature about countries such as Slovenia, Croatia, Slovakia and other Soviet republics and of course about Romania. She argues that we cannot consider this phenomenon only as the reappearance of ‘ancient’ animosities but rather than as a result of a number of causes, different from one country to another. Some of the causes that are mentioned are historical, other lie on political organization and ethnicity mechanisms used by the Party. She gives examples of the later from Transylvania.

In chapter 5 terms such as Civil Society, Nation and Europe are used as ideological factors rather than realities. She illustrates using some study cases that in Romania these terms were welcomed, as the 1992 election outcome showed, by high-educated people, whereas in the rural areas, together with Transylvania, the Party of Romanian National Unity was more successful. It becomes obvious that for the rural population of Romania ‘Europe’ is not such an appealing idea. In contrast to what some people believed that would happen after the fall of Ceauᶊescu’s regime the symbol of ‘nation’ remained powerful. The idea of the nation has been so strengthened that it affects also political agendas.

Her observation of the redistribution of the land in Transylvanian village Aurel Vlaicu is the base of the 6^th chapter. She emphasizes a lot on the elasticity of the redistributed surface due to many legislative vacuums and peculiarities which led to restitution for some but deprivation for others. In this chapter Verdery points out that Romania as well as other former Communist countries, tried to remove a substantial amount of their Communist history as if it had never existed. For this reason they fell back to their past in order to feel secure and to have a perspective to their route towards their future. An objection here would be that the writer overanalyzes the subject of earth distribution.

A good effort is made in chapter 7 to convey the frenzy about the Caritas pyramid scheme. Actually is pointed out that those schemes are breaded in many parts of the world, even in U.S.A. in the 30s, everywhere people are desperate and panicked because of the economic situation. The consequences of the fall of Caritas are yet to be reckoned as they will be affecting the population in many ways for the years to come. At the end of this chapter there is a thought provoking quotation from Brâncoveanu: “The bosses of the mutual-aid games have intuited and speculate upon this inclination of the masses to risk in the name of a better future.”[1]

In chapter 8 Verdery elaborates more on the subject of redistribution of property rights to show that this contributes to the transformation of politics and state power in Romania. It is based on ethnographic data of her field research as well as on secondary literature. She speaks about privatization as a term representing an emblem that opened the doors to power, legalized governments and attracted external aid. It is thought that those who profited by the privatization were the elite of the apparatus of the Party as they had inside information and relations with foreign companies and thus more knowledge of the business practices in the West.

She refers also to the privatization of power where she speaks metaphorically of a parallel to feudalism. She uses the word “mafia” because as it is explained this is the term used by people. It was claimed by a lot that corruption after the fall of socialism was worse than in Ceauᶊescu days and that in local level the whole system was laying down to mafia. A contradictory idea of diminishing the state but in the same time restructuring it is also presented in this chapter. This process will, according to the author, result to deferent type of states in each case.

In the last part of the book the Afterword some very interesting thoughts are arisen by the use of the sayings of Tony Kushner’s invented Oldest Living Bolshevik. “The snake sheds its skin only when a new skin is ready…without his skin he…die. Have you, my little serpents, a new skin? Then we dare not, we cannot move ahead”. (229) So the need for new theories is discussed in this conclusion.

What Was Socialism and What Comes Next?, is a well written book. Verdery substantiate her position with arguments and documents. It seems also to be a prolific anthropologist expert on Romanian matters.

An objection would be the tittle of the book which is very general and may lead the potential reader to false expectations. The title implies a more general approach to socialism either in Leninist theory or to the socialism as an economic system. The title would rather help the reader know what to expect. Also in some cases it seems like a contradiction when from the one side she claims no socialist country was ‘typical’ because it had its own specificities and on others generalizes her conclusions.

The reader either scholar or student would better regard this book as a study case of a former socialist country.  Verdery does a creditable job of investigation of a socialist society and the process of its transition. After an explanation of the function of socialism and the consequences of this function to the citizens she deals with the transition taking place after 1989. An asset of the book is the abundance of the notes at the end of the book which prove not only a thorough but also a well-grounded research.  So this book presents a thought provoking research which may lead to other studies on socialistic and post-socialistic countries. It arouses questions that would create different approaches in the close examination of several countries of the former Soviet bloc.

---

[1] Brâncoveanu, “Fenomenul ‘Carita’ şi escrocheria politică.”